Suitę na dwoje skrzypiec napisał Spisak na prośbę Ireny Dubiskiej i Eugenii Umińskiej i im utwór dedykował. „Ta suita to zabawka dla mnie i strasznie bym się cieszył gdybyście obie się nią bawiły. […] Dzielcie się nią jak chcecie i jak uważacie za najlepsze. W każdym razie wydaje mi się, że to co napisałem jest logiczne" – pisał kompozytor do Umińskiej w 1957 roku. Kompozycja znalazła się w programie III Warszawskiej Jesieni (1959): festiwalowa publiczność miała okazję słuchać jej w interpretacji dedykantek. Choć w korespondencji z przyjaciółmi Spisak Suitę nazywał „utworkiem” (list do Grażyny Bacewicz), „drobiazgiem” (do Jana Krenza), cykl spełnia najwyższe kryteria kameralnej wiolinistyki. W częściach: I (Allegro), V (Scherzando) i VII (Finale. Allegro energico) muzycy mają okazję do wirtuozowskiego popisu; w pozostałych uwaga wykonawców koncentruje się na sferze wyrazowej. Utwór opracowany został przez Spisaka także na dwie altówki (wydanie Euterpe: EU 2222E).
więcej o kompozytorze: www.spisak.euterpe.pl
Szczegółowe informacje | |
obsada | 2 skrzypiec |
---|---|
ISMN | 979-0-801590-02-2 |
ilość stron | 13+12+12 |
redakcja | Jadwiga Kubieniec, Marcin Kowalczyk |