Kompozytor, pedagog, działacz życia muzycznego. Kompozycję studiował u Bolesława Woytowicza i Kazimierza Sikorskiego jeszcze w czasach okupowanej Polski. W latach 1947-51 kontynuował naukę w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej u Piotra Rytla i Piotra Perkowskiego. Był także studentem w klasie fortepianu Tadeusza Wituskiego oraz muzykologii na Uniwersytecie Warszawskim.
Jego pierwsze utwory nawiązywały do nurtu neoklasycznego: komponował symfonie, suity, sonaty, uwertury (m.in. suitę Colas Breugnon – 1952, Sonety miłosne – 1956). Był jednym z prekursorów dodekafonii w muzyce polskiej, którą wprowadził do swoich kompozycji po roku 1955.
Styl Bairda nazywanego „ostatnim polskim romantykiem” charakteryzuje głęboki liryzm, ekspresja wyrazu oraz częste, archaizujące zwroty melodyczne, które wskazują na związek z tradycją muzyki renesansu, baroku i romantyzmu. Do najbardziej znanych utworów należą: Cassazione per orchestra (1956), Cztery eseje na orkiestrę (1958) , Egzorta na głos recytujący chór i orkiestrę (do starohebrajskich tekstów, 1960), Concerto lugubre na altówkę i orkiestrę (1975), Głosy z oddali do słów Jarosława Iwaszkiewicza (1981).
Był członkiem Związku Kompozytorów Polskich, a także jednym z inicjatorów (obok Kazimierza Serockiego) Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, którego pierwsza edycja odbyła się w roku 1956.
Napisał muzykę do 20 filmów, m.in. do: Lotnej (1959) i Samsona (1961) – tu wykorzystał materiał ze swojej II Symfonii – Andrzeja Wajdy, Pętli (1958) Wojciecha Jerzego Hasa, Ludzi z pociągu (1961) Kazimierza Kutza.
materiały orkiestrowe autora
lista autorów
